W połowie XIX wieku Kołobrzeg stawał się coraz bardziej modnym kurortem. Turystów przyciągało przede wszystkim morze, możliwość podreperowania sił i zdrowia. Zaczęto coraz chętniej sięgać po naturalne złoża borowiny i solanki, wykorzystywane potem w kuracji.

W 1848 roku do Kołobrzegu sprowadza się urodzony w Szczecinku dr Moses Behrend. Był pierwszym kołobrzeskim balneologiem. Wspólnie z żydowskim kupcem, Martinem Tobiasem (tym samym, który sprzedał katolikom działkę pod budowę kościoła św. Marcina i Sanatorium Św. Marcina, gdy jego budowę utrudniała ewangelicka większość), kupił zakład Keutla, gdzie świadczono kąpiele solankowe, a po rozbudowie utworzył Zakład Kąpieli Solankowych doktora Behrenda. Ród Behrendów przetrwał w Kołobrzegu do II wojny światowej. Inną ważna postacią w historii miasta był dr Hermann Hirschfeld, lekarz. W 1882 roku opracował skład kołobrzeskiej borowiny, rozsławiając ją na cały świat. Po jego śmierci przy ul. Spacerowej odsłonięto jego pomnik, w podzięce za wkład w rozwój balneologii. Według niemieckiej literatury przysłużył się do budowy nowego, lepszego wodociągu, który wraz z wieżą ciśnień powstał w 1885 roku, tym samym, w którym Hirschfeld umiera.

Cały artykuł do przeczytania w Gazecie Muzealnej:
http://www.gazetamuzealna.kolobrzeg.pl/lato-czerwiec-2019/kolobrzeg-najslynniejszy-kurort-poludniowego-baltyku/

Projekt współfinansowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego w ramach Priorytetu 4:

„Zwiększenie zatrudnienia i spójności terytorialnej”, objętego Programem Operacyjnym „Rybactwo i Morze” na lata 2014-2020.