Od zarania swojej historii Kołobrzeg był związany z eksploatacją tutejszej saliny. Słone źródła leżały u podstaw gospodarki dawnej osady, później grodu i miasta, prowadząc je w kierunku politycznej i ekonomicznej potęgi.

Gdy w roku 1000 Kołobrzeg pojawia się na kartach średniowiecznych pergaminów, w kronice Thietmara, dzięki której wiemy o powstaniu tu biskupstwa, mowa jest już wówczas o solnym Kołobrzegu, czyli tutejszej salinie. Dzięki kronice wiemy także, jak nazywał się pierwszy biskup: „Reinbernus, Salsae Cholbergiensis aecclesiae episcopus”. Nie ulega wątpliwości, że Wzgórze Solne (Mons Salis), znajdujące się po obu stronach Parsęty, wykorzystywane było nawet od VII wieku, a więc bardzo wcześnie. Barbara Zabel, w książce „Dzieje kołobrzeskich solanek”, wiąże odkrycie źródeł ze słowami starej legendy które opisuje odkrycie jako dzieło przypadku: „Kiedyś, w okolicy, gdzie leżą trzy słone studnie między Parsętą a morzem, odbywały się łowy, w czasie których pies jednego z myśliwych utknął w bagnie. Gdy myśliwy psa wyciągnął to zauważył, że woda jest ostra i słona, zaczym wykopano trzy studnie i miasto dzięki takiej okoliczności uzyskało swój początek”.